یازده سال پیش نتایجی موجود بودند حاکی از آن که بیشتر انرژی جهان ما نه درون ستاره ها و یا کهکشان ها که متعلق به خود فضا است. به بیان کیهان شناسان، مشاهدات تازه ی ابرنواخترهای دوردست مستقیماً بر یک ثابت بزرگ کیهانی دلالت می کند. پیشنهادها مبنی بر وجود یک ثابت کیهانی (لامبدا lambda ) تازگی نداشت، این نظریه ها از زمان ظهور کیهان شناسی نسبیتی مدرن وجود داشتند. گرچه چنین ادعاهایی معمولاً مورد علاقه ی ستاره شناسان نبود، چرا که لامبدا بسیار بی شباهت به اجزای شناخته شده ی جهان می نمود و به نظر می رسید که مقدار آن توسط سایر مشاهدات محدود می شود و همچنین به این دلیل که کیهان شناسی های معمول تر بدون وجود لامبدا در گذشته برای توضیح داده ها خوب عمل کرده بودند. چیزی که در این جا قابل توجه است روش ظاهراً معتبر و مستقیم مشاهده و شهرت نیکوی جستجوهای هدایت کننده ی دانشمندان است. طی یازده سال گذشته، گروه های مستقلی از ستاره شناسان به جمع آوری داده ها ادامه داده اند که به نظر می رسد پی آمد آن تأییدی بر وجود انرژی تاریک و نتیجه ی مغشوش کننده ی وجود جهانی در حال شتابیده شدن است. تصویر بالا توسط یکی از همین گروه ها از ابرنواختری که در سال 1994 در حوالی یک کهکشان مارپیچی پدید آمده، گرفته شده است.

ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

در سپیده دم 7 اکتبر 2008، سیارک کوچک 2008 TC3 در حالی که در آسمان بیابان نوبیان در شمال سودان دنبال می شد، به زمین افتاد. این رویدادی قابل توجه بود چرا که این نخستین باری بود که سیارکی پیش از برخورد با جو زمین در فضا آشکار سازی می شد. به طور کلی اینگونه تصور می شد که این سیارک کاملا به غبار تجزیه شود. اما با کمک ماهواره و تلسکوپ های زمینی که این برخورد جوی را مورد بررسی قرار می دادند، دکتر ماویا شداد(Dr. Mauwia Shaddad ) در دانشگاه خارطوم(Khartoum )، با همکاری دکتر پیتر جنیسکنس(Dr. Peter Jenniskens ) در موسسه تحقیقاتی ستی و ناسا، هدایتگر گروهی از دانش آموزان و کارکنان برای یافتن تکه های این برخورد شدند. در 6 دسامبر 2008 در حالی که تنها دو ساعت از آغاز ماموریت آنها گذشته بود، نخستین شهاب سنگ یافت شد. سرانجام این تیم موفق به کشف حدود 280 شهاب سنگ با وزن کلی حدود 5 کیلوگرم شدند، این مجموعه که "الماهاتا سیتا" نام گرفته، نخستین موادی هستند که از سیارکی شناخته بدست آمده اند. تصویر فوق یکی از آنها را که قطری در حدود 4 سانتی متر دارد در سطح صحرا نشان می دهد.

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ

تصویر دو دوربین، یک DSLR و یک CCD در این تصویر با هم ترکیب شده اند. هر دو دوربین در جشن ستارگان زمستانی در فلوریدا به یک تلسکوپ متصل شده اند تا این نما را از سحابی مرغ دریایی ثبت کنند. این تصویر با میدان دید باز، از صفحه راه شیری و در نزدیکی شباهنگ، پرنورترین ستاره کلب اکبر گرفته شده است. این تصویر گسترده اجرام دیگری نیز در خود جای داده است. یکی از آنها، NGC 2327 ، یک منطقه نشری متراکم و غبارآلود است که سر پرنده را می سازد. و IC 2177 که بال پرنده را تشکیل می دهد. این سحابی غبارآلود، که تابش سرخ رنگ اتم هیدروژن آن را روشن کرده است، 250 سال نوری پهنا دارد و در فاصله 3800 سال نوری قرار دارد.